Ang hindi marunong magmahal sa sariling wika
Daig pa ang malangsang isda.
Ang taong nagigipit, sa patalim kumakapit.
Ang tunay na anyaya, sinasamahan ng hila.
Ang taong walang kibo, nasa loob ang kulo.
Kapag apaw na ang takalan, kailangan kalusan.
Kung di ukol, di bubukol
Kung may isinuksok, may madudukot.
Habang maikli ang kumot, matutong mamaluktot.
Ang magalang na sagot, nakakapawi ng pagod.
Ang mabigat ay gumagaan, kung pinagtutulungan.
Ubos-ubos biyaya, pagkatapos nakatunganga.
Pagkahaba-haba man daw ng prusisyon, sa simbahan din ang tuloy.
Ang buhay ay parang gulong, minsang nasa ibabaw, minsang nasa ilalim.
Ang umaayaw ay di nagwawagi, ang nagwawagi ay di umaayaw.
Malaking puno, ngunit walang lilim.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento